Kerfi sem ýtir undir framleiðslu en ekki fagmennsku

Eiríkur Bergmann leggur mikilvæg lóð á skálar umræðu um háskólamenntun í landinu í Fréttablaði dagsins (21 október 2009). Grein hans inniheldur gullkorn og högl.

En jafnvel þótt slíku sé haldið fram í hátíðarræðum hygg ég að flestir sem hafa starfað við háskólakennslu á Íslandi lengur en áratug viti mætavel að námskröfur hafa stöðugt minnkað eftir því sem kló samkeppninnar hefur gripið þéttar.

Þetta á jafnt við í öllum skólunum, ríkisskólum sem öðrum, enda tilkomið af kerfislægri skekkju og varð meðal annars til með því reikningslíkani sem skiptir opinberu fé á milli háskóla landsins.

Kerfið bókstaflega hvetur skólana til að kenna í risastórum hópum og fjöldaframleiða prófskírteini burt séð frá gæðum menntunarinnar.

Ég kenndi verklega tíma í liffræðinni milli 1994 og 1998, og kom síðan aftur til starfa árið 2007 eftir nám erlendis. Mér fannst námið vera frekar áþekkt að upplagi, en samt fékk ég að kynnast betur hlið kennara og stjórnenda, sem þurfa að reka sínar faglegu einingar í kerfi því sem Eiríkur ræðir. Fyrir bókhald háskólaeininga er höfuðáherslan á fjölda nemenda, sem ljúka prófi, ekki endilega gæði kennslunar.

Kennararnir eru vitanlega meðvitaðir um þetta, og streitast við skipulags breytingum og niðurskurði á verklegri kennslu og fleiru í þeim dúr. 

Grein Eiríks er vitanlega hluti af þeim slag sem nú stendur yfir milli núverandi Háskóla á Ísland. Við höfum áður séð barátturæður Svövu Grönfeld og Kristínar Ingólfsdóttur.

Veruleikinn sem blasir við er að við þurfum að spara og það er best ef við komum okkur saman um hvernig það verður gert, frekar en að stjórnsýslan taki einhverjar fáránlegar ákvarðanir!

Ég sting upp á því að stjórnsýsla Háskólanna verði einfölduð, boðleiðir, bókhald og utanumhald einfaldað. Það sparar pening, og gefur starfsfólki meiri tíma til rannsókna og kennslu.